W czasach Jezusa trąd był nieuleczalną, odrażającą chorobą skóry. W takim przypadku Biblia nakazywała kwarantannę i oddzielenie chorego od społeczeństwa. Trędowaci byli więc izolowani, a większość zdrowych unikała jakiegokolwiek kontaktu z nimi (Kpł 13, 1-46). Wielu żydowskich nauczycieli uważało przy tym, że ludzie ci zostali dotknięci trądem w wyniku popełnionych grzechów.
Zachodzi pewna analogia pomiędzy trądem a grzechem, gdyż ten ostatni także w pewien sposób izoluje człowieka od społeczeństwa, naraża go na odrzucenie, potępienie i w konsekwencji prowadzi do śmierci. Trądem grzechu, który pokrywa naszą duszę, może być nasz sposób myślenia, konsumpcyjne nastawienie do życia, zabieganie o to, aby było ono lekkie i przyjemne, szukanie własnej woli, a nie woli Bożej, ciągłe zapominanie o Bogu, odrzucanie nauki Kościoła i przykazań Bożych.
Jezus Chrystus przyszedł, aby głosić Dobrą Nowinę, aby uzdrawiać chorych, wyzwalać z niewoli grzechu i w ten sposób objawiać Boga, który z miłością szuka tego, co zginęło. Do każdego człowieka zranionego grzechem, który sam sobie nie może pomóc, Pan Jezus posyła dziś apostołów. Przez nich chce obdarowywać ludzi Bożym miłosierdziem. Najpełniej rozlewa się ono nad nami w sakramencie pokuty i w Eucharystii, w której sam Jezus uzdrawia i oczyszcza nas mocą swojej odkupieńczej Ofiary.