Tekst Ewangelii (J 1,29-34): Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».
Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Dzisiaj usłyszeliśmy św. Jana, który widząc Jezusa, mówi: « Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata» (J 1,29). Co musieli pomyśleć owi ludzie? Co my z tego rozumiemy? Podczas celebracji Eucharystycznej wszyscy modlimy się: «Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami / obdarz nas pokojem». A kapłan zaprasza wiernych do komunii mówiąc: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata…».
Bez wątpienia, gdy Jan mówił «oto Baranek Boży» wszyscy rozumieli to co chciał wyrazić, że „baranek” jest metaforą o charakterze mesjanistycznym, którą używali prorocy, przede wszystkim Izajasz, i że była ona rozpoznawalna przez wszystkich pobożnych żydów.
Z drugiej strony, baranek (lub jagnię) jest zwierzęciem, które żydzi poświęcali dla przypomnienia Paschy, wyzwolenia z niewoli egipskiej. Kolacja paschalna zawiera w sobie element jedzenia baranka.
Dodatkowo Apostołowie i Ojcowie Kościoła mówią, iż baranek jest symbolem czystości, prostoty, dobroci, cichości, niewinności, …a Chrystus jest Czystością, Prostotą, Dobrocią, Niewinnością. Św. Piotr powie: «zostaliście wykupieni (…) drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy» (1P 1,18n). A św. Jan w Apokalipsie, używa aż trzydzieści razy termin „baranek” określając w ten sposób Jezusa Chrystusa.
Chrystus jest barankiem, który gładzi grzech świata, który został poświęcony aby dać nam łaskę. Walczmy by wciąż żyć w tej łasce, walczmy przeciw grzechowi, znienawidźmy go. Piękno duszy żyjącej w łasce jest tak ogromne, że nie da się porównać z żadnym skarbem. Czyni nas wdzięcznymi Bogu i godnymi by być kochanym. Dlatego, w mszalnym „Gloria” mówi się o pokoju właściwym dla ludzi, w których On ma upodobanie, którzy żyją w łasce.
Jan Paweł II, przynaglając nas do życia w łasce, którą Baranek nam wysłużył, mówi: «Zdobądźmy się na życie w łasce. Jezus narodził się w Betlejem właśnie na to (…) Żyć w łasce to najwyższa godność, to niepomierna radość, gwarancja pokoju, najwznioślejszy ideał».