Zasadniczo wiemy, że cel nie uświęca środków. Warto jednak to sobie przypominać, bo niekiedy, całkiem po cichu i niespodziewanie, tak właśnie zaczynamy działać.
Wojny, które przyszło nam oglądać w ostatnich latach na ekranach telewizorów, pokazały bardzo wyraźnie, że usuwanie zła przynosi ofiary także wśród niewinnych ludzi. Co gorsza, te ofiary zostają wkalkulowane w koszta wojen. Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas jednak zupełnie innymi drogami. Trzeba wpierw patrzeć na to, co dobre! O dobro trzeba zadbać!
Pytanie, które stawiają słudzy, „Czy mamy iść i usunąć chwast?”: powraca często, choćby w naszym zastanawianiu się: jak usunąć zło ze świata? Znamienna jest jednak odpowiedź, którą słyszą słudzy, gdy chcą iść i natychmiast usunąć chwast: „pozwólcie róść obojgu aż do żniwa”. Zostają powstrzymani. Wpierw trzeba bowiem umocnić to, co jest dobre. Trzeba pozwolić, by dobro się zakorzeniło, a dopiero potem rugować zło.
Gdy człowiek rozumie wielkość zła i zależy mu na tym, co dobre, może mieć ochotę – podobnie jak słudzy z ewangelicznej przypowieści – by bezwzględnie je usuwać. Jezus pokazuje nam jednak, że trzeba wykazać wiele roztropności w walce ze złem. Bo w walce ze złem nie wystarczą ani szczere chęci, ani nawet – jak nam się często zdaje – zdecydowana walka. Przy braku roztropności można niechcący więcej zniszczyć, niż zbudować.
Ta nauka jest ważna, gdy pomyślimy o ludziach, może zwłaszcza młodych, w wierze jeszcze nieugruntowanych. Wobec niektórych zachowań chciałoby się niekiedy zareagować w sposób zdecydowany, ucinając wszelkie wątpliwości . Czy jednak nie byłby to jakiś znak braku nadziei; braku wiary, że człowiek może się zmienić i że „praca nad innymi” – podobnie jak nasza „praca nad sobą” – ma sens.