ARTYKUŁY

Przeżywamy Wielkanoc , która jest najważniejszym, najstarszym i najbardziej radosnym świętem chrześcijańskim. Cały rok liturgiczny jest przygotowaniem do tego dnia. Chrześcijanie od samych początków czcili pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Wiemy, że Chrystus powstał z martwych w pierwszy dzień po szabacie, a więc z soboty na niedzielę. W pierwszych wiekach był problem z ustaleniem konkretnego dnia zmartwychwstania. Stąd też Sobór Nicejski w roku 325 postanowił, że odtąd Paschę chrześcijańską obchodzić się będzie w niedzielę po pierwszej pełni księżyca, zaraz po zrównaniu wiosennym.. A zatem najwcześniejszy możliwy termin Wielkanocy wypada na 22 marca. Zdarzyło to się w roku 1918 i ponownie zdarzy się w roku 2285. Najpóźniejszy możliwy termin to 25 kwietnia, ostatnio w roku 1943, powtórzy się zaś w roku 2038. wielkanocna radość zaczyna się już w Wielką Sobotę rano.. Tę odświętność można zauważyć na zewnątrz, wyziera ona z każdego zakątka domu.. O wyznaczonej godzinie wszyscy z koszykami w ręku idą na…

Czytaj dalej

Raz w roku przy pełni księżyca, żydowskie rodziny zasiadają do wieczerzy, rozpoczynającej święto Pesach . W czasie wieczerzy najmłodsze z dzieci pyta dorosłych: co takiego tej nocy świętujemy? To noc przejścia z niewoli do wolności, noc Bożej mocy – padają odpowiedzi. Chrześcijaństwo wyrasta w wiary i tradycji Narodu Wybranego . Krzyż jednoczy to co stare z nowym, Jezus wypełnia to na co z tęsknotą czekano przez wieki. Dlatego słuchamy najpierw czytań ze Starego Testamentu, by zakończyć liturgię Słowa Nowym Testamentem. Słuchamy o tym jak Bóg mocno wchodzi w historię człowieka. Jak ją zapoczątkowuje. Jak towarzyszy człowiekowi, wyzwala człowieka, jak chroni i daje się w darze. Czytamy o Bożej obecności, by świat nas nie zakrzyczał, że Bóg jest daleki, nie rozumie, nie kocha, nie pomaga, a może jeszcze gorzej, że Go nie ma. Po Wielkim Piątku dniu bez Eucharystii spotykamy się znowu na Mszy św. Wyraża ona to, co dokonało się…

Czytaj dalej

Przez cały dzień w Wielką Sobotę adorujemy Chrystusa złożonego w grobie. Przychodzimy do świątyni poświecić pokarmy przygotowane do spożycia podczas uroczystego śniadania w Niedzielę Zmartwychwstania. Przygotowujemy się i oczekujemy tej najważniejszej w dziejach ludzkości nocy – Wielkiej Nocy, którą rozpocznie sprawowana późnym wieczorem uroczysta Liturgia Wigilii Paschalnej. Wigilia Paschalna rozpoczyna się w mroku Wielkiej Soboty – Liturgią Światła. Poza świątynią rozpalane jest ognisko, przy którym kapłan dokonuje uroczystego poświęcenia ognia, od którego zapalany jest Paschał naznaczony znakiem krzyża. Ogień symbolizuje światło, a zapalony Paschał, który podąża na przodzie procesji obrazuje Chrystusa rozświetlającego mrok, w którym rozpoczynała się Wigilia Paschalna. Po wprowadzeniu do świątyni i umieszczeniu Paschału w widocznym miejscu następuje uroczyste odśpiewanie Orędzia Wielkanocnego, będącego pieśnią pochwalną Boga Ojca i Jego Syna, który jest „Światłością Świata”. Wyjątkowym wydarzeniem jest również następująca po Liturgii Światła niecodzienna Liturgia Słowa, na którą składa się siedem czytań ze Starego Testamentu oraz dwa czytania z…

Czytaj dalej

Wielki Czwartek to dzień szczególny. Przychodzimy do świątyni aby wspólnie obchodzić pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, jednego z największych wydarzeń naszej wiary. Wspominamy wieczór, który odmienił losy całego świata. Oto Bóg zostaje pośród ludzi, co więcej, zostaje dla ludzi. Chrystus nie mógł dać człowiekowi już nic więcej – niż samego siebie. Daje siebie samego za pokarm. Podczas wojny, grupa żołnierzy wpadła w zasadzkę. Żołnierze dostali się w krzyżowy ogień. Jeden z nich, ciężko ranny, żył jeszcze jakiś czas. Umoczył wówczas suchą gałązkę w swojej krwi i na bukowym liściu napisał: Do widzenia Mamo, kocham Cię! Później koledzy znaleźli przy nim ten krwią napisany list, włożyli go do koperty i posłali jego matce. Matka przechowywała do końca swojego życia ten list i zasuszoną krew swojego syna, jako najcenniejszą pamiątkę, jak gdyby w tej zasuszonej krwi swojego dziecka widziała jego samego. To tylko nikłe podobieństwo tego, co uczynił Chrystus. W dzień przed swoją śmiercią Syn Boży…

Czytaj dalej

W niedzielę palmową w kościołach wierni trzymają w rękach palmy. W czasie procesji z palmami śpiewają: „ Hosanna Synowi Dawidowemu. Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie”. Tak wołały tłumy prawie dwa tysiące lat temu, gdy Jezus wjeżdżał do Jerozolimy. Witali Go jak króla. Chcieli mieć na tronie króla, który jest tak potężny w słowie i czynie. Chrystus nie zaprzecza swej królewskości. W tradycji narodów semickich był zwyczaj, że nowo wybrany król dosiadał osiłka i przy dźwiękach muzyki i krzyku tłumu: „Niech żyje król” wjeżdżał do swej stolicy. Biblia opisuje taki wjazd króla Salomona. Jezus nawiązując do tego starodawnego zwyczaju, każe przyprowadzić osiołka i wjeżdża na nim do Jerozolimy. Jezus jednak wiedział, że Jego tronem w Jerozolimie, za kilka dni będzie krzyż, mówił o tym apostołom, ale oni nie dowierzali, że może się tak stać. Jego królestwo różni się ziemskich królestw. Buduje się je przez zbawcze cierpienie i krzyż. Stąd też…

Czytaj dalej

Ewangelia piątej niedzieli Wielkiego Postu pokazuje nam opowieść o wskrzeszeniu Łazarza, siódmym znaku lub cudzie opowiedzianym nam przez świętego Jana, ostatnim i największym spośród nich, który objawia Jezusa jako pana życia i śmierci. Ewangelia niejako zmusza nas do refleksji nad tajemnicą śmierci. W perspektywie biblijnej nie jest ona ostatnim, tragicznym akordem w naszym życiu, ale momentem, który może zrodzić owoc sięgający wieczności. Oto w piękny słoneczny dzień młody człowiek jechał ze swoimi dziećmi na pogrzeb żony. Przejeżdżając przez miasto zatrzymali się na czerwonych światłach. Przed nimi stała olbrzymia ciężarówka. Po prawej stronie, na ziemi rozciągał się długi cień ciężarówki. Ojciec powiedział wtedy do dzieci: „Popatrzcie na ten olbrzymi samochód oraz jego cień i pomyślcie, co bardziej może was zranić; uderzenie ciężarówki, czy uderzenie jej cienia?” Najmłodszy syn odpowiedział: „Cień nikogo nie może zranić”. „Słusznie – śmierć jest jak ciężarówka, ale w chrześcijanina uderza tylko jej cień. W Chrystusa uderzyła śmierć,…

Czytaj dalej

4 niedziela Wielkiego Postu Rok Jezus przechodząc ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice?” Jezus odpowiedział: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata”. To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloe” – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, i obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: „Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?” Jedni twierdzili: „Tak, to jest ten”, a inni przeczyli: „Nie, jest tylko do tamtego…

Czytaj dalej